دست از جستجوی امید برداشت. نامیدی بهتر بود از کور سوی امیدی که به آن دل ببندد و بعد قلب دوباره ناامید شده‌اش را به خاک سرد و تاریکِ قبر بسپارد. و حتی قادر نباشد بر قبرِ قلبش اشک بریزد.

مار صفت

قرار بود دیگر از درد و رنج ننویسم اما

این درد را چطور بدون نوشتن تحمل کنم