حسین
چقدر این انسان زیباست.
ظلم به پیامبرش را ببیند و استقامت کند.
فرق شکافته‌ی علی را ببیند و استقامت کند.
پهلوی شکسته‌ی زهرای اطهر را ببیند و استقامت کند.
جگر پاره پاره‌ی برادر را ببیند و استقامت کند.
گلوی پاره‌ی علی اصغر را ببیند و استقامت کند.
بدن پاره پاره‌ی علی اکبر را ببیند و استقامت کند.
دستان بریده‌ی عباس را ببیند و استقامت کند.
تشنگی اهل حرم را ببیند و استقامت کند.
عرصه را بر او تنگ کنند؛
استقامت کند.
تنهایش کنند؛
استقامت کند.
شمشیر‌های حماقت و نفرت را به جانش بنشانند؛
استقامت کند.
روحش را آزار دهند و استقامت کند.
تا آنکه دیگر جانی برایش نماند؛
تا استقامت کند.
تو که هستی ای حسین؟
که این چنین زیبا و برازنده برای دین خدا ایستادگی کردی؟!
که اینهمه مصیبت دیدی و زبان به شکوه نگشودی؟!
که دلت به خشنودی پروردگار خشنود شد؟!
سلام خدا برتو باد!
بهترین و برترین سلام هایش
که بر کسی نفرستاده
که زمین به خود می‌بالید؛
مادامی که زیر پای تو بود.
و آسمان به خود می بالید؛
مادامی که سایبان تو بود.
و زمین شرمنده شد؛
زمانی که خون تو بر رویش ریخت.
و آسمان سرافکند؛
زمانی که سر تو را بر روی نیزه دید.
سلام اهل زمین و آسمان بر تو که برگزیده شدی؛
تا برای احیای دین قیام کنی.
و مصیبتی دیدی که پیش از تو کسی ندیده؛
و صبر و استقامت کردی،
و بهای دین شدی.
تا دین به سلامت به ما رسید.
به ما جاماندگان از کاروانت،
کاروانی که عازم ملکوت بود.
سلام بر یارانت!
که به پای تو ماندند؛
و استقامت کردند؛
و آبروی انسان شدند؛
و فدای تو، ای نازنین شدند؛
و کیست سعادتمندتر از کسی
که فدای تو شود.
فدایی تو شود.
